نور تنها انرژی است که ما می توانیم ببینیم و ما آن را در قالب رنگ می بینیم.
نور انرژی می دهد و محرومیت از نور انسان را افسرده و بی حال می کند و نور وقتی شکسته می شود طیفی از هفت رنگ را بوجود می آورد و نور درونی و بیرونی داریم و انسان می تواند تصورات رنگی برای خود در خواب و بیداری داشته باشد . تاریکی درونی و بیرونی موجب غم و اندوه می شود و متعاقب آن یکسری اختلالات جسمی و روانی ایجاد می شود. مثلا در فصل زمستان و پاییز که روزها کوتاهتر و نور کمتر است افسردگی و غم و اندوه هم بیشتر می شود.
خداوند در قرآن نور معرفی شده است و همچنین قرآن و مومن نور هستند و خداوند انسان های مومن را از تاریکی ها بسوی نور هدایت می کند. نور و زندگی با هم رابطه ی مستقیم دارند و هرچقدر نور بیشتر باشد زندگی و نشاط هم بیشتر است.