* فلفل سیاه و سفید هر دو از یک گیاه می‌باشند، فقط
زمان برداشت آن‌ها فرق می‌کند. فلفل سیاه را زمانی که هنوز سبز است چیده سپس روی هم
تحوده می‌کنند تا تخمیر شود آن‌گاه در مجاورت آفتاب قرار داده تا سیاه گردد. فلفل
سفید را زمانی که کاملاً رسیده است از درخت چیده داخل یک کیسه ریخته به مدت چند روز
در آب جاری قرار می‌دهند سپس می‌مالند تا پوست آن‌ها جدا گردد در مجاورت آفتاب خشک
می‌کنند.
* نام‌های دیگر آن: حرج، ارنیفس، استی‌اود، باباری،
حافظ‌الکافور، شیاف خوذی، کوپر، پلپل، فلفل‌هندی، فلفل‌اسود، بلبل، استراود، شاب،
قعیر و سهنجه می‌باشد.
1. طبع فلفل گرم و خشک است.
2. مقوی معده و
بادشکن می‌باشد.
3. زیاده‌روی در خوردن فلفل باعث ایجاد افزایش ترشحات معده
می‌گردد.
4. کسانی که ناراحتی معده دارند در خوردن آن افراط نکنند.
5. گرد آن
باعث فرار حشرات می‌گردد و برای جلوگیری از بیدزدگی لباس در میان لباس‌ها
بپاشند.
6. فلفل مقوی حافظه و اعصاب می‌باشد.
7. مسکن دردهای عصبی است.
8.
جهت رفع رطوبت دماغ و معده فلفل با مویز جویده و میل شود.
9. جهت فلج و بی‌حسی
اعضای بدن با روغن فلفل ماساژ دهند.
10. فلفل خون غلیظ را سبک می‌کند.
11.
کسانی که جذام دارند از فلفل در برنامه غذایی خود استفاده کنند.
12. جهت رفع
سفیدک ناخن ضماد فلفل بگذارند.
13. جهت رویاندن موی گری فلفل را با آب پیاز و
نمک مخلوط کرده به محل ریخته شده مو بمالند.
14. کسی که تریاک خورده است تا زمان
رساندن به پزشک به او جوشانده فلفل بدهید تا استفراغ کند.
15. جهت عقرب گزیده تا
رساندن به پزشک مانند شماره 14 استفاده کنند.
16. اسراف در خوردن فلفل باعث
تاریکی چشم می‌شود.