خدا درمانی در قرآن و سنت(11)

امـام بـاقـر عـلیـه السـلام فـرمـود: نـه بـه خدا سوگند! خداوند از مردم جز دو خصلت نـخـواسـتـه اسـت : (یکى ) اعتراف به نعمتهاى او تا نعمت را برایشان بیفزاید، و (دیگر) اعتراف به گناهان تا آنها را براى ایشان بیامرزد.)اصول کافی باب اعتراف به گناهان

إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ بِهِ الْجَنَّةَ قُلْتُ یُدْخِلُهُ اللَّهُ بـِالذَّنـْبِ الْجَنَّةَ قَالَ نَعَمْ إِنَّهُ لَیُذْنِبُ فَلَا یَزَالُ مِنْهُ خَائِفاً مَاقِتاً لِنَفْسِهِ فَیَرْحَمُهُ اللَّهُ فَیُدْخِلُهُ الْجَنَّةَ

ترجمه:بـرخـى از اصـحاب عمروبن عثمان از حضرت صادق حدیث کند که شنیدم آن حضرت مى فـرمـود: هـمانا مرد گناه کند و خدا بوسیله آن او را به بهشت برد، عرض کردم : خـداونـد به سبب گناه او را به بهشت برد؟ فرمود: آرى ، هر آینه او گناه کند و پیوسته از آن تـرسـان اسـت و بـر خود خشمناک است پس خداوند به او ترحم کند و او را به بهشت برد.(اصول کافی باب اعتراف به گناهان)

حدیث فوق به ما می گوید که گناهکار معذور بهشتی و سالم است اما مطیع مغرور جهنمی و بیمار است و در تذکره الاولیاء هم به مضمون فوق حدیثی از امام صادق علیه السلام نقل شده است:

امام صادق فرمودند: هرآن معصیت بنده را به حق نزدیک گرداند که اول آن ترس بود و آخر آن عذر.

و گفت: هر آن طاعت که اول آن امن بود و آخر آن عجب آن طاعت بنده را ا زخدای دور گرداند مطیع با عجب عاصی است وعاصی با عذر مطیع زیرا که در این معنی بنده را به حق نزدیک گرداند.

تذکره الاولیاء(ذکر امام صادق)

نتیجه ی قرآن و سنت این است که انسان باید دائما خود را بیمار و مقصر و گناهکار بداند زیرا روح عبادت ، خود را کوچک و پست شمردن و اعتراف به نقص است.

چیست تعظیم خدا افراشتن

خویشتن را خاک و خواری داشتن

انسان از خاک آفریده شده است و هر کس گرد و غبار راه بیاندازد گمراه می شود و دوباره این باد غرور فرو می نشیند و خاک ، خاک خواهد شد . در کتاب مقدس هم آمده است:

هر کس خود را عزیز بشمارد ذلیل خواهد شد و هر کس خود را ذلیل بشمارد ، عزیز خواهدشد.